Η μελέτη έδειξε ότι εκ των 102 συμμετεχόντων ασθενών, όσοι είχαν λάβει οδηγίες να αθλούνται περισσότερο, είχαν καλύτερες πιθανότητες να δουν βελτιώσεις σε προβλήματα όπως οι κράμπες, το φούσκωμα, η δυσκοιλιότητα και η διάρροια.
Μετά από τρεις μήνες το 43% των αθλούμενων είχαν κλινικά σημαντική βελτίωση στην συμπτωματολογία τους, δηλαδή είχαν δει διαφορά στην καθημερινότητά τους. Μόνο το ένα τέταρτο των ασθενών που συνέχισε την συνήθη διαβίωσή τους, είδε ανάλογες βελτιώσεις.
Στο τέλος της μελέτης, η ομάδα άθλησης είχαν περισσότερες βελτιώσεις στο βασικό ερωτηματολόγιο για τα συμπτώματα του συνδρόμου και ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες να εμφανίσουν επιδείνωση.
Το 8% είχε κλινικά σημαντική αύξηση της συμπτωματολογίας της νόσου, έναντι του 23% της ομάδας ελέγχου.
Ο Δρ Ριαντ Σαντικ από το Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ όπου έγινε η μελέτη, εξηγεί ότι «για τα άτομα που είναι σωματικά αδρανή, ακόμη και η μετριοπαθής αύξησης της άθλησης μπορεί να μειώσει την συμπτωματολογία του ευερέθιστου εντέρου».
Οι συμμετέχοντες στην έρευνα είχαν λάβει εντολή να αθλούνται 20 με 60 λεπτά, κάνοντας ζωηρό περπάτημα ή ποδήλατο, τρεις με πέντε φορές την εβδομάδα. Κανείς εξ αυτών δεν ήταν αρχικά δραστήριος σωματικά.
Το πρόγραμμα αυτό θεωρείται γενικά εφικτό και ασφαλές, ενώ συντελεί στην γενικότερη βελτίωση της υγείας.
Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, διαφέρει από τη φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (περιλαμβάνει την ελκώδη κολίτιδα και τη νόσο Crohn), η οποία προκαλείται από τη μη φυσιολογική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Τα ακριβή αίτια του ευερέθιστου εντέρου είναι άγνωστα, αλλά οι πάσχοντες συχνά έχουν συμπτώματα, τα οποία προκαλούνται από συγκεκριμένες τροφές, όπως μεγαλύτερες ποσότητες φαγητού από το κανονικό ή από το συναισθηματικό άγχος.
Η γυμναστική είναι επιβοηθητική για διάφορους λόγους. Παλαιότερες έρευνες είχαν δείξει ότι συντελεί στην κινητικότητα του εντέρου, ανακουφίζει το πεπτικό σύστημα από τα αέρισα και την δυσκοιλιότητα, αλλά η έντονη σωματική άσκηση μπορεί να επιδεινώσει την διάρροια.
Τέλος η γυμναστική έχει θετική επίδραση στο νευρικό και ορμονικό σύστημα, που επηρεάζουν το πεπτικό σύστημα.
